CAPUT XXIV. Cur amarum iugum et grave onus Domini sentiatur? SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | Ut autem nobis econtrario iugum Christi non leve nec suave videatur, contumaciae nostrae est iustius ascribendum, qui diffidentia atque incredulitate deiecti, contra illius imperium, immo consilium, qui ait: Si vis perfectus esse, vade, vende, sive dimitte, omnia tua, et veni, sequere me, inepta perversitate pugnamus, terrenarum scilicet facultatum materias retentantes; quarum cum nexibus animum nostrum diabolus teneat illigatum, quid superest nisi ut cum voluerit nos a spiritalibus gaudiis separare, earumdem imminutione ac privatione moestificet? Id versutis fraudibus elaborans, ut cum iugi illius suavitas et oneris levitas vitiosae concupiscentiae pravitate nobis fuerit aggravata, ipsius facultatis atque substantiae, quam nobis pro requie ac solatio reservamus, vinculis irretitos, saecularium curarum flagris semper excruciet, ex nobismetipsis quo dilaceremur exsculpens. Funiculis namque peccatorum suorum unusquisque constringitur (Proverb. V), audiens per prophetam, Ecce omnes vos accendentes ignem, accincti flammis, ambulate in lumine ignis vestri, et in flammis quas succendistis (Isaiae L). Per haec siquidem, ut Salomon testis est, unusquisque per quae peccaverit et punietur (Sapient. XI). Ipsae enim nobis tormento sunt quibus utimur voluptates: et oblectamenta huius carnis atque deliciae, carnificum vice in suum retorquentur auctorem: quia necesse est eum qui facultatibus pristinis opibusque suffultus est, nec integram humilitatem cordis, nec mortificationem plenam noxiarum suscipere voluntatum. His autem virtutum patrocinantibus instrumentis, omnes vitae praesentis angustiae et cuncta quae inimicus potest inferre dispendia, non modo patientissime, verum etiam iucundissime sustinentur, quibus rursum exsultantibus elatio tam perniciosa succrescit, ut etiam pro levissima contumelia mortiferis impatientiae ictibus vulneremur, dicaturque nobis per Ieremiam prophetam: Et nunc quid tibi vis cum via Aegypti, ut bibas aquam turbidam? |
| 2 | Et nunc quid tibi vis cum via Assyriorum, ut bibas aquam fluminis? Arguet te malitia tua, et aversio tua increpabit te. Scito et vide quam malum et amarum est te dereliquisse Dominum Deum tuum, et non esse timorem meum apud te, dicit Dominus. Quod ergo iugi Dominici mirifica suavitas amara sentiatur, quid est, nisi quia eum aversionis nostrae amaritudo corrumpit? |
| 3 | Quod divini oneris tam iucunda levitas ingravescit, quid est nisi quia eum a quo sustinebamur contumaci praesumptione contemnimus, quippe cum evidenter idipsum Scriptura testetur, dicens: Nam si ambularent semitas rectas, invenissent utique semitas iustitiae leves. Nos, inquam, nos esse manifestum est, qui semitas Domini rectas ac leves pravis durisque desideriorum cautibus asperamus, qui viam regiam apostolicis ac propheticis silicibus communitam, sanctorumque omnium atque ipsius Domini vestigiis complanatam, amentissime deserentes, devia quaeque ac dumosa sectamur, et praesentium oblectationum illecebris obcaecati, per obscuros impeditosque vitiorum sentibus calles, laceratis cruribus, et dirupta illa nuptiali veste, reptamus, non modo acutissimis veprium aculeis configendi, sed etiam virulentorum serpentum vel scorpionum illic latentium ictibus vulnerandi. Tribuli enim et laquei in viis pravis; qui autem timet Dominum, abstinebit se ab eis. De talibus et alibi Dominus per prophetam: Oblitus est mei, inquit, populus meus, frustra libantes et impingentes in viis suis, in semitis saeculi, ut ambularent per eas in itinere non trito. Viae enim, secundum sententiam Salomonis, nihil operantium, stratae sunt spinis, fortium vero tritae sunt; et ita ab itinere regio deviantes, ad illam metropolim civitatem, ubi noster cursus indeclinabiliter semper debet esse directus, non poterunt pervenire. |
| 4 | Quod etiam Ecclesiastes satis significanter expressit, Labor, inquiens, stultorum affliget eos qui non cognoverunt ire in civitatem, illam scilicet Ierusalem coelestem, quae est mater omnium nostrum. |